نیویورک حتی قبل از هجوم ویروس کرونا با بحران بی‌سابقه بی‌خانمانی دست به گریبان بود. هر شب حدود ۶۰ هزار نفر پناهگاه‌های شهرداری سرتاسر شهر را پر می‌کردند. حدود یک سوم از این شمار، در تاسیسات شبه‌خوابگاه برای افراد بزرگسال تنها، با حمام و دستشویی مشترک، سالن غذاخوری و خوابگاه زندگی می‌کردند. 

جکلین سیمون، از یک خیریه نیویورکی به نام «ائتلاف برای بی‌خانمان‌ها»، گفت:‌ «وقتی کووید حمله کرد، ما به سرعت متوجه شدیم که این مسیر به سوی فاجعه است.» با عمیق‌تر شدن بحران اقتصادی ناشی از همه‌گیری بیماری، آن خیریه هشدار می‌داد که مشکل مدام در حال بدتر شدن است. 

آن خیریه و دیگر گروه‌های فعال از مسئولان شهر خواستند تا پناهگاه‌هایی جدید برای بی‌خانمان‌ها مهیا کند تا آنان را در مقابل شیوع ویروس کرونا، محافظت کند. استفاده از هتل‌ها که به علت شیوع بیماری خالی افتاده بودند، به نظر راه حل فوق‌العاده‌ای می‌رسید. به گفته مسئولان، حدود ۱۳۹ هتل تجاری، از جمله شماری از هتل‌های لوکس منهتن، به سرعت پا پیش گذاشتند. 

اما در روزهای اخیر، ساکنان برخی مناطق ثروتمندنشین نیویورک که محل استقرار برخی از این هتل‌هاست، درباره چیزی شکایت دارند که آن را رفتار ضداجتماعی بی‌خانمان‌ها و استفاده آنان از مواد مخدر در محله‌هاشان توصیف کرده‌اند. 

در منطقه شمال غرب منهتن که میانگین قیمت مسکن بیش از یک میلیون و ۸۰۰ هزار دلار است، برخی ساکنان یک صفحه گروهی فیسبوکی راه انداخته‌اند تا نارضایتی خود را نسبت به اسکان بی‌خانمان‌ها در سه هتل لوکس در منطقه ابراز کنند. 

گروه موسوم به «ساکنان منطقه شمال غرب برای خیابان‌های امن‌تر» به نیویورک پست گفت:‌ «جامعه ما وحشت‌زده، عصبانی و ترسیده است.» یک عضو هیات امنای متعلق به گروه دیگری از ساکنان همین محله، به نیویورک پست گفت که «اوضاع شبیه دهه ۱۹۷۰ است. هر کسی که بتواند از شهر برود، می‌رود.» 

نشریات، افزایش افراد بی‌خانمان در محله را با انتشار تصاویری از تجمع افراد، با تیترهای آتشین به نمایش می‌گذارند.

پاسخ ساکنان محله‌ها به راه‌حل موقت برای محافظت از بی‌خانمان‌ها، واکنش شدید خیریه‌ها و مسئولان شهری را به دنبال داشته است. 

خانم سیمون گفت:‌ «چندان تعجب برانگیز نیست و البته بسیار مایوس‌کننده است که اینان با همان پیش‌داوری‌ها اغراضی به مردمان فقیر و اقلیت‌های نژادی واکنش نشان داده‌اند که سالهاست به بحث‌ها در این باره دامن زده است.» 

«امیدوار بودیم که وحشت جمعی از همه‌گیری بیماری و ابهام فزاینده اقتصادی، بتواند موجب شفقت بیشتر در میان مردم شود. با این حال، کماکان شاهد همان اشارات و مقاومت‌ها در برابر حضور افراد خاص در محله‌ها هستیم.» 

در صفحه گروه فیسبوکی ادعا شده است که «افراد دارای معلولیت ذهنی که از مواد مخدر شیمیایی استفاده می‌کنند» و «متجاوزان جنسی ثبت‌شده، بدون رای‌گیری از افراد محل یا اطلاع به آنان، به سه هتل در نزدیکی مدارس و پارک‌های بازی منتقل شده‌اند!» ایندیپندنت با اعضای گروه برای پرسیدن نظرشان تماس گرفت، ولی پاسخی دریافت نکرد. 

مسئولان شهر به ایندیپندنت گفتند که «هیچ فرد متعرض جنسی که اجازه سکونت در مناطق مسکونی را نداشته باشد، در این هتل‌ها نیست و کلیه افرادی که در این هتل‌ها اسکان داده شده‌اند، طبق قانون ایالت اجازه اسکان دارند.» 

آیزاک مک‌گین، از دایره خدمات اجتماعی نیویورک، گفت که مسئولان «فارغ از پیشینه افراد، به نیویورکی‌های بی‌خانمان سرپناه می‌دهد. این امر شامل کمک به افراد برای بازسازی زندگی و داشتن شانس دیگری می‌شود تا بتوانند مجددا روی پای خود بایستند.»

او افزود: «نیویورکی‌هایی که بی‌خانمانی را تجربه می‌کنند، همسایگان ما هستند. و این که به هر دلیلی در برخی محله‌ها مورد استقبال قرار نمی‌گیرند، از اصول اولیه نزاکت به دور است. ما بر اساس تجربیات قبلی و یا سابقه افراد آنان را مورد تبعیض قرار نمی‌دهیم و درون شهرمان، جوامع بسته ایجاد نمی‌کنیم. ما بدون هیچگونه شرط و شروطی، دست یاری دراز می‌کنیم.»

این امر به نظر می‌رسد که  بحث درباره نحوه عملکرد طبقاتی نیویورک در دوران همه‌گیری را دوباره دامن بزند. بیل دبلازیو، شهردار نیویورک، اخیرا از نیویورکی‌هایی انتقاد کرد که در دوران بحران شهر را ترک کردند و آنان را «دوستان روزگار خوشی» خواند. 

او گناه افزایش جرايم در شهر را بر دوش «توفان مشکلات موقت» ناشی از ویروس کرونا انداخت و گفت:‌ «شهر نیویورک برای نیویورکی‌هاست، برای مردمی است که اینجا زندگی می‌کنند، اینجا کار می‌کنند، برای بهتر شدن اینجا می‌جنگند، و در این بحران مبارزه می‌کنند.» 

خانم سیمون گفت شکایات درباره بی‌خانمان‌ها نمایش‌دهنده همان ناآگاهی در میان بخش‌هایی از ساکنان ثروتمندتر است که باعث شده است تا ویروس کرونا، بر فقیرترین ساکنان شهر بیشتر تاثیر بگذارد. 

او افزود: «آنها در این هتل‌ها هستند، زیرا سزاوار هستند تا جایی امن برای ماندن داشته باشند. بقیه ما در خانه می‌مانیم زیرا این کار مطابق با دستورالعمل بهداشت عمومی است.» و پرسید: «تکلیف کسانی که خانه ندارند چه می‌شود؟» 

استفاده از هتل‌ها برای اسکان موقت بی‌خانمان‌ها در نیویورک، به دلیل قانون «حق سرپناه» در این شهر، نسبت به دیگر شهرها متداول‌تر است. قانون حق سرپناه شهر را قانونا موظف به ارائه پناهگاه برای هر کسی می‌کند که تقاضای سرپناه دارد. در صورتی که پناهگاه‌ها پر شوند، این افراد در هتل‌ها اسکان داده می‌شوند. در سال ۲۰۱۸، شهر نیویورک بیش از ۳۵۰ میلیون دلار صرف پرداخت کرایه اتاق هتل‌ها برای پناه دادن به افراد کرد. 

این تمهید مورد استقبال هتل‌دارها قرار گرفته است، به‌ویژه از این جهت که از زمان شروع همه‌گیری، نرخ اشغال هتل‌ها به شدت سقوط کرد. ویجی دانداپانی، رئیس اتحادیه هتل‌های نیویورک گفت، انتقال افراد بی‌خانمان به هتل‌ها «راه حل کوتاه مدت» است که جان‌ها و کسب‌وکارها را نجات داده است. 

او به ایندیپندنت گفت:‌ «تقریبا همه هتل‌ها مایل به انجام این نوع تجارت هستند. کوتاه مدت است. دایمی نیست. نشریات بر یک نکته کاملا اشتباه تاکید می‌کنند.» 

 او گفت:‌ «سال گذشته ما ۶۹ میلیون بازدیدکننده از شهر داشتیم. اکنون این رقم صفر است. هیچکس پیش‌بینی نمی‌کند که این تعداد افراد در سال آینده، هیچ‌گونه سفری به نیویورک داشته باشند. همزمان، هتل‌هایی را دارید که باید مالیات املاک خود را بپردازند. شهرداری از این لحاظ کوچکترین تخفیفی قائل نشده است.» 

او گفت که اگر هتل‌ها درهای خود را باز نمی‌کردند، «اگر نگوییم که موارد مرگ در پناهگاه‌ها افزایش چشمگیر پیدا می‌کرد، دستکم ابتلا به ویروس کرونا سربه فلک می‌گذاشت.» 

آقای دانداپانی همچنین به تناقض شکایات ساکنان آن محلات درباره برنامه‌ای اشاره کرد که به هتل‌ها کمک می‌کند تا برقرار بمانند، در حالی که همین هتل‌ها کمک می‌کنند تا محله مورد نظر در منطقه شمال غرب منهتن رونق داشته باشد. 

او گفت:‌ «درباره هتلی به نام لوسرن در محله شمال غرب شکایات زیادی وجود دارد. من سی سال است که در بازار هتل‌داری شهر نیویورک هستم، و می‌توانم به شما بگویم که این منطقه سابقا بیغوله بود. ناممکن بود که بتوانید در صد قدمی لوسرن حرکت کنید. صاحب این هتل هر کسی که هست، ۲۰ میلیون دلار هزینه کرد تا آن را بسازد. آیا این افراد از این صاحبان بابت پاکسازی که منجر به افزایش قیمت املاکشان شد، تشکر کردند؟» 

او ضمن تاکید بر این که نگرانی ساکنان را درک می‌کند، خواستار آن شد که به جای تلاش برای بیرون راندن بی‌خانمان‌ها، فشار به پلیس برای تامین امنیت بیشتر در منطقه افزایش یابد.